Rozdział 10

Obudziłam się w jakimś obcym dla mnie miejscu. Nie wiem jak długo spałam. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, w którym przebywałam. Zielone ściany, dwuosobowe łóżko, w którym teraz leżałam i duża szafa. Gdzie ja jestem? Wyskoczyłam z łóżka jak poparzona. Podeszłam do drzwi, były otwarte. Szłam powoli wąskim korytarzem. Zdążyłam zauważyć, że znajduję  się w parterowym domu. Słyszałam w tle dźwięki telewizora, jednak program nie był w znanym mi języku, nie tak do końca znanym. Był to jakiś cholerny wywiad w języku polski. Teraz to kompletnie złupiłam. Weszłam do salonu. Nate siedział rozwalony na kanapie i cieszył się jak głupi. Dopiero po kilku minutach zauważył, że jestem w pokoju.

- O widzę, że księżniczka się obudziła. Jak się spało?- zapytał

- Nie udawaj nagle, że cię to obchodzi. Gdzie ja jestem?- odwarknęłam

- Jak widzisz aktualnie w domu- odpowiedział i znowu szczerzył się jak pojebany

- Jaja sobie robisz, przecież widzę do cholery, że w domu jestem. Gdzie mnie wywiozłeś?- zapytałam

- Yyy… Dobre pytanie skarbie, ale czy chce na nie odpowiedzieć? Nie, nie chce. Więc pozostaje ci żyć w nieświadomości. A teraz słuchaj, pewni ludzie zapłacili mi za to, że dostarczę mi dziewczynę w twoim wieku, nic więcej nie wiem. Dzwoniłem do nich niedługo powinni przyjechać. Życzę ci tylko powodzenia słońce!

Powiedział to z taka drwiną i przekąsem w głosie, że chciało mi się rzygać. Po co jestem potrzebna tym ludziom. Ten skurwiel najnormalniej w świecie mnie sprzedał. A ja głupia myślałam, że on za mnie okup weźmie. Jedno wiem, nie poddam się bez walki. Nie mam zamiaru jechać z tymi pieprzonymi gangsterami.

- Nie bój się słońce, dopóki będziesz mi potrzebna, to nic ci nie zrobią. Jestem pewny, że twój braciszek zapłaci grubą kasę za to, żeby cie odzyskać. Na pewno czuję się winny.

- Nie masz prawa wpędzać go w poczucie winny- przerwałam mu- On tu nie zawinił. To ja okazałam się cholerną egoistką i nie przewidziałam skutków mojego postępowania.

- Wiesz co? Nie obchodzi mnie to. Ja miałem cię tylko dostarczyć odpowiednim ludziom. I tak zrobiłem. Teraz umywam ręce. Za tą kasę, którą dostanę będę żyć w luksusie przez przyszłe 5 lat.

- Jak możesz być takim głazem bez uczuć, nie obchodzi cię co się ze mną stanie? Dobra rozumiem, ale nie wziąłeś pod uwagę jednej rzeczy, że chłopaki wiedzą kim jesteś, a policja najprawdopodobniej już cię szuka, więc jak masz zamiar wyjechać z kraju? Co?- zapytała

- Ty naprawdę jesteś taka głupia, ja już wyjechałem z kraju. Ta dam! Jesteśmy w Polsce kwiatuszku, a niedługo znowu wylatuję, więc już mnie nie zobaczysz. Wiem, że będzie ci ciężko się ze mną rozstać, ale takie jest życie. Niestety- odparł

- Ciebie chyba do końca popieściło, że myślisz, że będę za tobą tęsknić. I nie rób sobie ze mnie jaj, że mnie do Polski wywiozłeś.

Miałam już tej wymiany zdań po dziurki w nosie. Nie dosyć, że nie wiem czy dożyje końca tygodnia, to jeszcze ten skurwiel wywiózł mnie do kraju, w którym za żadne skarby świata nie chciałam się znaleźć. Wiedziałam, że jak tu przyjadę to spotka mnie coś złego. Czułam, że jakaś część mnie jest głęboko związana z tym państwem, ale jednak jakbym miła wybierać, nigdy bym tu nie przyjechała.

- Nie kotku ja nie żartuję, jesteśmy w Polsce. Na razie przynajmniej, nie wiem gdzie cię ci panowie wywiozą, ale to już nie mój problem…- przerwał mu dźwięk dzwonka. Zamarłam. Co miałam zrobić? Nie miałam gdzie uciekać, żadnej drogi wyjścia. Mogłam tylko czekać i modlić się o to, żeby ten koszmar w końcu się skończył. Do pokoju weszło czterech mężczyzn, byli ubrani na czarno i głupkowato się do mnie uśmiechali.

- Ty jesteś Lottie?- zapytał jeden z przybyłych

- Tak mi dali na imię, a co cię to obchodzi?

- Może grzeczniej, co?- upomniał mnie jeden z nich

Nie miałam ochoty już dalej z nimi rozmawiać. Zaczęli tłumaczyć coś Natowi po niemiecku, tak mi się wydawało. W końcu zwrócili się do mnie.

- Pójdziesz z nami?- zaczął kolejny

- A mam jakiś wybór.

- Raczej nie – odpowiedział z pogardą

Wyszliśmy przed dom. Czułam chłodny wiatr na mojej skórze. Było tak jak po powrocie ze szpitala. Weszłam do jednego z dwóch samochodów znajdujących  się na podjeździe i zamknęłam oczy. W myślach próbowałam się przekonywać, że to tylko sen. Jednak nie to była pieprzona rzeczywistość . Jechaliśmy już dobre cztery godziny i nic nie wskazywało na to, że ta jazda kiedyś się skończy.

- Muszę do toalety – zaczęłam

- Tu niedaleko jest stacja benzynowa, za niedługo się zatrzymamy- zwrócił się do mnie jeden z nich. Widać było, że ma najwięcej człowieczeństwa  z nich wszystkich. Po pół godzinie drogi, w końcu się zatrzymaliśmy. Wypuścili mnie i ten człowiek, z którym rozmawiałam po drodze prowadził mnie do toalety. Zaczęło się ściemniać. Reszta watahy została przy samochodzie. Szliśmy obok siebie w ciszy. Nagle on zabrał głos.

- W toalecie jest spore okna, powinnaś się przez nie przecisnąć. Mam córkę w twoim wieku, nie pozwolę ci zginąć. Wiem, że oni prędzej czy później, by cię zabili. Więc nie zmarnuj tej szansy.

Patrzyłam się na niego ze strachem w oczach. Ten człowiek ryzykuje dla mnie życie, nie mogę teraz o tym myśleć. Mam szanse uciec i to jest najważniejsze. Weszłam do toalety zapaliłam światło. Zobaczyłam to okno. Zaraz za budynkiem stacji był gęsty las. Szybko uda mi się zniknąć między drzewami. Otworzyłam szeroko okna, podciągnęłam się na rękach i już byłam po drugiej stronie. Zeskoczyłam z parapetu i ruszyłam pędem przed siebie. Biegłam już dobrą godzinę, ale nie czułam zmęczenia. Adrenalina dodawała mi sił. Jednak nad ranem całą energia ze mnie uleciała. Wiedziałam, że nie mogę się zatrzymać, gdzieś tu musi być jakaś wioska i ludzie, którzy mi pomogą. Nie wiem czy ci mężczyźni mnie szukają czy nie, nic nie wiem. Staram się zacierać ślady za sobą. Po kolejnych godzinach marszu. Czułam się kompletnie wycieńczona. Szłam, bo musiałam. Nagle w oddali usłyszałam jakieś śmiechy. Zaczęłam ponownie biec. Kroki były coraz bliżej. Potknęłam się o wystający konar. Ból przeszył moją nogę. Z rany ciekała krew, a ja mimo wszystko biegłam. Głosy były coraz wyraźniejsze, upadałam po raz kolejny, lecz tym razem nie miałam sił się podnieść. Stwierdzałam , że to koniec. Jak mam umrzeć to tu i teraz. Chciało mi się potwornie pić, a noga tak strasznie bolała. Zamadlałam.

Obudziłam się, kiedy poczułam, że ktoś mną potrząsa. Otworzyłam oczy i chciałam ponownie uciekać. Momentalnie podniosłam się do pozycji siedzącej i odskoczyłam na bok. Jednak twarz jaką zobaczyłam nie należała to żadnego z tych mężczyzn. Chłopak patrzył na mnie z troską w oczach.

- Nic ci nie zrobię –zaczął, mówił po polsku, rozumiałam go, ale postanowiłam, że tą sprawę rozwiąże później.

- Chce ci pomóc, nie bój się mnie. Nic już ci nie grozi. Spokojnie. – kontynuował

Boże a ja głupia myślałam, że on nie żyje, ale jak? Dlaczego akurat on?

- Mam na imię Michał- przedstawił się

- Jestem Lottie- odparłam oczywiście po angielsku

- O cholera -zaczął chłopak- o tym to nie pomyślałem. Dobra spoko Michał, myśl- chłopak mówił do siebie, zaśmiałam się. Poczułam ogromną ulgę. Wiedziałam, że mogę na nim polegać. Znałam go, jak nikt inny. Znałam wszystkie jego sekrety. To wszystko napłynęło do mojej głowy w chwili, kiedy go zobaczyłam przed sobą.

- Rozumiem cię, ale mówić po polsku niestety nie umiem- odpowiedziałam w moim rodzinnym języku.

Chłopak uderzył się otwartą dłonią w czoło. Ponownie się uśmiechnęłam. Podał mi dłoń, żebym mogła się podnieść. Chwyciłam ją. Jednak to nie był dobry pomysł. Poczułam jak kręci mi się w głowie, upadałabym gdyby nie refleks Michała. W tym samym momencie zauważył także, że mam rozciętą nogę. Wziął mnie na ręce. Nie protestowałam. Nie wiedziałam dokąd idziemy.

- Gdzie mnie niesiesz?- zapytałam

- Do mnie do domu. Znalazłem cię w lesie, który jest własnością mojej rodziny. Wyszedłem się przejść, kiedy zauważyłem, że leżysz pod tym drzewem.

O nic więcej nie pytałam. Szedł powoli, a ja poczułam, że robię się senna. Nie wiem nawet kiedy zasnęłam.

Kiedy obudziłam się po razy kolejny, leżałam w dużym łóżku. Miałam na sobie za dużą bluzę i dresowe rybaczki. Zauważyłam, że ktoś opatrzył mi nogę. Usiadałam na materacu i rozejrzałam się w koło. Pokój miał błękitne ściany. Po prawej stronie stała duża szafa, a przy przeciwnej ścianie dwa fotele i mały stolik. Było to przytulne pomieszczenie.

Jak miałam rozmawiać z Michałem? Znałam go, ale on nie wiedział kim jestem. Byłam dla niego obcą dziewczyną. Jednak wiedziałam jedno, że żyje i nie mogę teraz namieszać w jego życiu. Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk otwieranych drzwi.

- Obudziłaś się w końcu. - zaczął chłopak.- Przyniosłem ci śniadanie- kontynuował. Położył na łóżku przede mną tosty z nutellą i usiadł na jego krańcu. Uśmiechnęłam się do niego i zabrałam za pałaszowanie śniadania. Żadne z nas się nie odezwało. Chłopak poczekał aż skończę.

- Nie gniewaj się za to, że cię przebrałem. Twojej ubrania były podarte i we krwi. Tam- wskazał na drzwi naprzeciwko łóżka- Jest łazienka, zaraz przyniosę ci jakieś ubrani, które należą do mojej starszej siostry. Jest trochę grubsza od ciebie, ale lepsze to niż nic.- powiedział z uśmiechem

- Dziękuję- odpowiedziałam

- Jeszcze nie masz za co- odparł i wyszedł. Wstałam i weszłam do pomieszczenia. Po chwili obok mnie znalazł się Michał.

- Tu masz ubrania i nowy komplet bielizny, który zabrałem Alicji z szafy. Nie bój się nie pogniewa się. Jak będziesz już gotowa zejdź na dół. A zapomniałbym… -Podszedł do szafki.- Tu masz ręczniki, a tam -wskazał na półkę wyżej- jest nieużywana szczoteczka do zębów. To ten tego, ja już wychodzę- i zniknął. Zamknęłam drzwi od łazienki. Wzięłam orzeźwiający prysznic. Umyłam włosy, pożyczając od kogoś brzoskwiniowego szamponu. Wyszłam z kabiny. Moja rana wyglądała już nie co lepiej. Ubrałam bieliznę i sukienkę w kwiaty, którą mi przyniósł i czarne balerinki. Sukienka była o rozmiar za duża, ale jak się ściągnęło pasek, który miała z tali nawet nie odstawała. Trzeba przyznać, chłopak miał gust. Umyłam jeszcze zęby i wysuszyłam włosy i wyszłam z łazienki. Przejrzałam się w lustrze, które wisiało w korytarzu. Miałam lekkie zadrapanie na policzku, ale nic po za tym. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Myśl  o tym, że ten koszmar się skończył, sprawiałam, że kąciki ust same podnosiły mi się do góry. Zeszłam po schodach. Nie wiedziałam dokąd iść. Udałam się do pomieszczenia, z którego dochodziły dźwięki telewizora. Snęłam w drzwiach i przyglądam mu się. Siedział zamyślany na kanapie. Odchrząknęłam. Przeniósł wzrok na mnie i uśmiechnął się. Odwzajemniłam ten miły gest. Pokazał mi ruchem reki, żebym usiadła. Zrobiłam to.

- Opowiedz mi coś o sobie- zaczął

- Mam na imię Lottie. Mam 16 lat. Yyy nie wiem co mogę jeszcze chcesz wiedzieć- odparłam

- A może oświecisz mnie i powiesz jak się to znalazłaś.- zaproponował

- Ale chcesz usłyszeć prawdę, tak?- zapytałam, on tylko przytaknął.

- No to wpakowałam się w drobne kłopoty. Po prostu wpadłam w nieodpowiednie towarzystwo. Chłopak mnie tu wywiózł bez mojej zgody. Uwierz mi wcale nie chciałam z nim jechać. Moja rodzina nie wie gdzie jestem i co się ze mną dzieje. Chciałabym się z nimi skontaktować, ale nie wiem jak.- opowiedziałam zrezygnowana

- Nie martw się pomogę ci. Pamiętasz może numer?

- Chyba tak, ale będziemy dzwonić do Anglii, więc majątek zapłacisz za telefon.

- To nie jest problem…

Nie zdążył dokończyć, bo do pokoju wpadła jakaś dziewczyna. Gdy mnie zobaczyła doznała szoku. Zaczęła skakać i piszczeć. Michał patrzył na nią ze zdumieniem.

- Julia co ty wyprawiasz? Uspokój się- powiedział do dziewczyny

- Powiedz, że to żart, że ja śnię- mówiła dziewczyna

- Nie, nie śnisz- opowiedział jej

- A więc u nas na kanapie naprawdę siedzi siostra Louisa Tomlinsona?

- Kogo?

Postanowiłam przerwać te ich bezsensowną wymianę zdań.

- Tak, to ja we własnej osobie. – odparłam  - Proszę cię przestań już, bo mnie uszy bolą od tego twojego pisku.

- Julia wyjdź!- zwrócił się do niej brat

- Ty chyba żartujesz?!- odpowiedziała

- Wyjdź albo powiem mamie, gdzie byłaś w piątek wieczorem.- zagroził

- Dobra, już idę, ale później zrobię sobie z tobą zdjęcie, ok?- zapytała. Ja tylko skinęłam głową na znak, że się zgadzam.

- Przepraszam cię, ty naprawdę jesteś siostrą tego kolesia, z tego on zespoły jak on się nazywał, aaa One Direction, tak?- zapytał

- No niestety. A teraz mogę zadzwonić?

- Oczywiście- opowiedział i podał mi swój telefon.

Wybrałam w skupieniu cyfry. Nacisnęłam zieloną słuchawkę. Po chwili usłyszałam cichy głosu Louisa.

- Halo?

- Louis- zaczęłam, a z oczy popłynęły mi łzy

- Lottie…

Od autorki:

I jest 10 :) Strasznie mało osób komentuje moje wypociny. Nie wiem czy to z czystego lenistwa czy po prostu te rozdziały są  tak beznadziejne, że szkoda wam czasu, aby w ogóle cokolwiek napisać. Bardzo dziękuję tym, którzy nadal czytają mojego bloga i komentują. Wasze opinie są dla mnie bardzo ważne. Proszę was komentujcie. 

A tak po za tym to umieściłam nową sondę. Chciałabym poznać waszą opinię w tej kwestii, więc proszę głosujcie. Nudziłam się, dlatego zmieniłam trochę wygląd bloga. Co o nim myślicie? Bardziej podobał wam się stary? Piszcie w komentarzach. To tyle ode mnie, do następnego! :)

Ps. Piszecie opowiadania? Jeśli tak to proszę zostawcie link w komentarzu, chętnie przeczytam ;)