Rozdział 12

Kiedy samolot wzbił się w powietrze, poczułam, że ten koszmar już się skończył. Odpięłam pasy. Przez ten cały czas żaden z chłopaków się nie odezwał. Czułam się dziwnie, czując ich spojrzenia na sobie. Po jakimś czasie zaczęło mnie to irytować.

- Możecie przestać się tak na mnie gapić? Mam już dość. O matko najukochańsza moja…!!!- krzyknęłam. Dopiero teraz mi się wszystko przypomniało. Jak mogłam być taką egoistką. Podeszłam do mojego brata, który siedział obok lokersa.

- Louis jak ty się czujesz? Przecież on cię postrzelił. Jak mogłam być tak obojętna i skupiać się tylko na sobie.- Schowałam twarz w dłonie. Nie mogłam spojrzeć w twarz chłopkowi. Zachowałam się po chamsku. Kiedy on cały czas się o mnie martwił. Ja ani razu nie pomyślałam o jego stanie zdrowia.  A jakby mu się coś stało? Po moim policzku zaczęły spływać łzy.

- Lottie proszę cię nie płacz. Jak widzisz nic mi nie jest- mówił. Nadal na niego nie patrzyłam. Czułam się tak potwornie źle. – Spójrz na mnie- powiedział. Nawet nie drgnęłam. Podniósł mój podbródek do góry, zmuszając mnie tym ruchem, abym na niego spojrzała.

- Oh Lottie nie wiedziałem, że aż tak się o mnie martwisz. – zaśmiał się- Kula mnie tylko drasnęła. To nic wielkiego. Bardziej bałem się o ciebie.

- Właśnie Lou o to chodzi…- odeszłam od chłopaka. Nie potrafiłam dalej patrzeć w te jego niebieskie oczy. Takie same miał Michał.- Kiedy ty martwiłeś się o mnie, mi nawet przez myśl nie przeszło, że ciebie już tu może nie być. Rozumiesz. Cały czas myślałam tylko i wyłącznie o sobie.- mówiłam płaczącym głosem- Nie zasługuje na twoją miłość. Jeszcze raz powtórzę jestem cholerną egoistą, która nie ma prawa do szczęścia.

- Nie jesteś egoistką- zaczął Harry, ale Liam kazał mu się uciszyć.

Louis podszedł do mnie i przytulił. Wyrwałam się z jego uścisku.

- Nie zasługuję na to, aby być kochaną- powiedziałam

- Nie wygłupiaj się. Zawsze będziesz moją małą siostrzyczką, którą tak bardzo kocham. Nie pozwolę cię skrzywdzić. Tyle razy już ci to obiecywałem. Jednak tym razem już cię nie zostawię. Przyrzekam. Zrobię wszystko, abyś ponownie w siebie uwierzyła. Tak bardzo chce odzyskać tą starą pełną życia dziewczynę, którą wierzę nadal jesteś. Tak bardzo cię kocham Lottie.- powiedział. I kolejny raz mnie objął. Tym razem się nie opierałam. Tak bardzo potrzebowałam jego bliskości.

- Też cię kocham Lou.- odrzekłam przez śmiech. Usłyszałam awwwww, które wydobyło się z ust chłopaków.

- Jacy wy jesteście słodcy, aż mi się rzygać chce- powiedział Zayn, za co dostał w łeb od Liama. Po raz kolejny się zaśmiałam.

- I taka masz być- szepnął mi braciszek do ucha, po czym oderwaliśmy się od siebie.

- Nawet nie wiecie jak za wami tęskniłam- zwróciłam się do chłopaków.

- Lottie my też tęskniliśmy, nawet nie wiesz jak bardzo- zaczął Harry

- A najbardziej chyba z naszej czwórki to Niall- powiedział Bad Boy, a blondasek spalił buraka i uderzył Zayna w ramię. Po raz kolejny się uśmiechnęłam

- Ludzie robimy miśka!- krzyknął Harry i po chwili byłam przytulana przez pięć mega ciach. Chcąc wyrwać się z ich uścisku, popchnęłam Loczka, który się zachwiał i pociągnął mnie za sobą. Finał był taki, że leżałam na Hazzie.

- Wiedziałam, że na mnie lecisz- zaczął chłopak i poruszył zabawnie brwiami.

- Chciałbyś- prychnęłam i chciałam wstać, ale Loczek mi to skutecznie uniemożliwiał. Dopiero teraz dostrzegłam jakie ma zielone tęczówki. Widziałam w nich tańczące iskierki. Zatonęłam w jego spojrzeniu. Na ziemie sprowadziło mnie chrząknięcie, nie kogo innego jak mojego braciszka. Harry się tylko zaśmiał. Przybliżył do mojego policzka i poczułam jego wargi na nim. Przyjemne ciepło przeszło przez całe moje ciało. Jestem pewna, że się zarumieniłam.

- Nawet nie wiesz jak mnie podniecasz- szepnął mi do ucha. O matko, miałam ochotę wrzeszczeć. Ale tego było za wiele. Louis podszedł do mnie i pomógł mi wstać.

- Coś nie sądzę, żeby ona na ciebie leciała Harry- zgasił chłopaka Li.

- No widzisz ten najrozsądniejszy i najbardziej rozgarnięty z waszej piątki mnie popiera.- zaczęłam. Chłopak wyraźnie się zasmucił.

- Ale przyznaj podobam ci się- powiedział

- Harry!- krzyknęłam równocześnie z Louisem. Zaśmiałam się, widząc karcące spojrzenie mojego brata skierowane w stronę Loczka. Ten nic sobie z tego nie robił. Tylko głupkowato się do mnie uśmiechał.

- Ale ja jeszcze nie skończyłem- zaczął Liam- Ona nie leci na ciebie, ale na tego szatyna. Wdzieliście jak się na niego patrzyła. A do tego jeszcze ta scenka na lotnisku. Chłopak miał w oczach tyle bólu. Wyglądał jakby wraz z twoim odejściem tracił kawałek swojego serca. Jakbyś była najcenniejszą rzeczą w jego życiu.- powiedział blondyn. A ja wyszczerzyłam oczy.

- A tak w ogóle, co tym mu powiedziałaś?- zapytał braciszek

- Chłopak wyglądał na naprawdę załamanego. I skąd ty w ogóle polski znasz?- zaczął Zayn

- No właśnie- zawtórowała mu pozostała czwórka.

Siedziałam na siedzeniu naprzeciwko nich. I próbowałam wymyślić coś sensownego, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Czułam, że nie potrzebnie wywoływałam tę całą aferę. Zostawiłam zrozpaczonego Michała na lotnisku, ale nie mogłam inaczej postąpić. Tak będzie dla nas obojga lepiej. Wtedy był to tylko kolejny przypływ emocji. Nawet teraz nie pamiętam słów jakich w tamtej chwili użyłam. I nie powtórzyłabym tego po raz kolejny, a tym bardziej w języku polskim. W chwili, w której powiedziałam „Żegnaj”, straciłam kolejną dawkę wspomnień związanych z moim dawnym życiem. Teraz nie jestem już tą samą dziewczyną. Jestem siostrą Louisa Tomlinsona i tego nie zmienię. W środku pozostała tylko mała cząstka tej skrytej, zamkniętej w sobie dziewczyny, która rzadko daje o sobie znać. Z rozmyślań wyrwał mnie głos mojego braciszka.

- No to skąd znasz polski? I powiedz prawdę, podoba ci się ten chłopak?- zapytał z uśmiechem

- To nie tak. Nie mogę wam teraz powiedzieć prawdy. Masz rację znaczy dla mnie bardzo wiele…

- Ty chyba żartujesz?! Po dobie znajomości?- zapytał zszokowany

- Jezu Lou on mnie uratował, nie rozumiesz tego. Gdyby nie on ja bym już nie żyła. Nie rozmawiałabym teraz z tobą. Nie przyszło ci do głowy to, że do końca mojego życia będę o nim pamiętać. Dzięki niemu jestem z wami tutaj i uwierzcie mi ciężko było mi wyjeżdżać w tym momencie. Chciałam go bardzie poznać. Ale jedno zdążyłam zauważyć jest bardzo wrażliwym chłopakiem. Stracił niedawno dziewczynę, którą kochał, tak samo jak ja Chrisa. Dlatego uznałam go za bliską osobę. Łatwo się przed nim otworzyłam, bo wiedział co czułam. – skończyłam i popatrzyłam na nich. Lou był nieco zmieszany. A reszta? Nie dało się nic wyczytać z ich twarzy.

- Rozumiem- przerwał ciszę Niall- Znalazłaś z nim wspólny język i chciałabyś mu podziękować za wszystko, co dla ciebie zrobił. A za cel postawiłaś sobie uleczenie jego zranionej duszy. Ale zrozum nie możesz mu pomóc. On musi dać sobie z tym wszystkim radę sam. Jeśli nie uda mu się ze wszystkim pogodzić i nie spróbuje znów na nowo żyć, ty nie dasz rady do niego trafić. A już nie wspomnę o fakcie, że już się więcej nie zobaczycie. Ty masz teraz swoje życie. Też dużo przeszłaś i nie możesz jeszcze dodatkowo zadręczać się jego problemami- powiedział blondyn. Dlaczego on zawsze potrafi mnie rozgryźć i poruszyć mnie swoimi słowami. Jego przemyślenia są takie głębokie i prawdziwe.

- Masz rację- powiedziałam z uśmiechem i przytuliłam blondaska.

- Wiecie co? Głodny jestem- zaczął Niall, wyrywając się z mojego uścisku. Zaczęłam się śmiać, a po chwili do mnie dołączyła reszta. Poczułam, że robię się senna. Zajęłam swojej miejsce, zabrałam Zaynowi Ipoda i po chwili odpłynęłam. Obudziło mnie szturchanie w ramie.

- Lottie, słonko obudź się. Jesteśmy w domu- powiedział Lou.

Otworzyłam oczy. Tak jesteśmy w domu- pomyślałam. W mieście i rzeczywistości, której od dnia dzisiejszego do czasu mojej śmierci będę częścią. I nie chcę tego zmieniać, bo czuję, że to właśnie znajdę szczęście i oparcie, którego mi w tej chwili najbardziej brakuje.

Od autorki:

Rozdział jest do dupy. Nie podoba mi się. Ale obiecuję, że kolejne będą lepsze. Tą notkę dedykuję dziewczyną z mojej klasy IIIa oraz Lucy, które czytają tego bloga i komentują. Tak cholernie będzie mi was brakować. Przeżyliśmy wspólnie tyle lat, znamy się jak nikt inny i mam nadzieję, że pozostaniemy w kontakcie. Kocham Was laleczki i mam nadzieję, że to tylko koniec szkoły, a nie znajomości. Teraz pozostają nam zajebiste wspomnienia, których nikt nam nie odbierze <3

Niedługo wakacje, postaram się dodawać rozdziały częściej oczywiście, jeśli tego chcecie. Piszcie w komentarzach ile rozdziałów w tygodniu chcecie. Dziękuję po razy kolejny za miłe opinie pod poprzednim postem. Wiem, że zawiodłam was tym rozdziałem. Przepraszam. Kolejny najprawdopodobniej dodam w czwartek.

Do napisania <3