Rozdział 6

Ten rozdział dedykuje Karoli, dziękuję za te wszystkie miłe słowa i przede wszystkim za to, że czytasz te moje wypociny :)

-Louis, ja naprawdę staram się ci wybaczyć, ale to nie jest takie proste. Zostawiłeś mnie, kiedy cię potrzebowałam. Obiecałam sobie, że kiedy przyjedziesz wyjdę w końcu do ludzi. Kochałam Chrisa jak nikogo innego. Kiedy go straciłam, już nic nie miało dla mnie sensu. A jednak czekałam na ciebie, dni mijały, a ty się nie pojawiłeś. Wiedziałam, że ty mnie zrozumiesz, bo jako jedyny mnie naprawdę znałeś. To tobie się żaliłam i zwierzałam. Ale kiedy minęły już trzy miesiące od jego śmierci, a ty nawet od mnie nie zadzwoniłeś, straciłam wiarę w to, że będzie lepiej. Jedyna bliska mi osoba, która przy mnie była i wspierała po twoim wyjeździe odeszła. Myślałam, że jeśli chce być szczęśliwa, muszę do niego dołączyć. Nie będzie już bólu i cierpienia i będziemy razem.  A ty mi mówisz, że tobie jest trudno. Nie.. ty masz bajkę nie życie. Przez ten cały czas się nie odzywałeś. Myślisz, że nie wiem dlaczego tu teraz przyszedłeś? Masz wyrzuty sumienia. Jeżeli ma być ci lepiej to tak wybaczam ci, ale nie oczekuj zbyt wiele, bo tego nie otrzymasz. Nie jestem jeszcze gotowa na taki krok.- skończyła swój wywód, płakałam przy tym jak głupia. Ale mi ulżyło. Wyrzuciłam miłość do niego z serca. Teraz jest to tylko zwykle uczucie jakim darzą się brat i siostra. Tylko nasze już znacznie wygasło. I nie jestem pewna czy da się to zmienić.

- Lottie ja nie wiedziałem… Proszę cię daj mi druga szanse. Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby naprawić to co spieprzyłem, ale nie odrzucaj mnie. Zależy mi na tobie. Błagam- mówił mi to, patrząc w oczy. Widziałam w nich ból, rozpacz, rozgoryczenie.

- Boję się drugi raz ci zaufać. Nie wiem jak…- przerwałam, on cały czas czekał na ciąg dalszy. Nikt z nas się nie odezwał. – Dobrze, dam ci drugą szanse. Tylko jaki to ma w tej sytuacji sens. Ty za dwa dni wyjeżdżasz i przez dłuższy czas się nie zobaczymy. To przysporzy nam jeszcze więcej bólu i nie wiem czy dam radę drugi raz to znosić.

-Lottie to nie musi się teraz skończyć. Jak powiedziałem, że się postaram to tak będzie. Są wakacje chce, żebyś pojechała ze mną do Londynu. Mamy teraz wolne. Obiecuję, że postaram się odbudować nasze relacje. Tylko zgódź się.- widziałam w jego oczach iskierki nadziei.

Nie wiedziałam jak mam w tej sytuacji postąpić. Mieszkać samemu z piątką chłopaków, których większości nie znam. To była przerażająca perspektywa. Ale może to coś zmieni, może to jakiś znak. Nie wiedziałam co mam o tej propozycji myśleć. Posłuchałam głosu serca.

-Dobrze Louis pojadę z tobą do Londynu.- Po tych słowach mój brat rzucił się na mnie i zaczął ściskać. Pierwszy raz odwzajemniłam ten uścisk. Dopiero teraz dotarło do mnie jak bardzo mi tego brakowało. Oderwaliśmy się od siebie dopiero, kiedy usłyszeliśmy brawa dobiegające z tarasu. To byli chłopcy. Rozbawił mnie ten widok. Na mojej buzi zagościł szczery uśmiech. W tym momencie byłam w pełni szczęśliwa. Dołączyliśmy do tej zgrali idiotów. Wszyscy zaczęli mnie ściskać, w wyniku czego wyszedł nam grupowy niedźwiadek. Wiedziałam, że jeżeli mam z nimi mieszkać to musimy się bliżej poznać. Po tej wieczornej wizycie Nialla u mnie w pokoju wiedziałam, że to właśnie w nim mogę szukać przyjaciela. Chłopcy stwierdzili, że zrobimy ognisko. Mama wyjechała do ciotki, bo zachorowałam, więc mięliśmy wolną chatę. My z blondynkiem postanowiliśmy zająć się jedzeniem, a pozostali mieli przygotować ognisko i miejsca siedzące oraz patyki do kiełbasek. Kiedy zostaliśmy sami w kuchni postanowiłam, zacząć rozmowę.

-Niall dziękuję ci, gdyby nie ty nie pogodzilibyśmy się. Jesteś wielki. Dzięki tobie zrozumiałam na czym naprawdę mi zależy.- powiedziałam, przy czym pojedyncza łza spłynęła mi po policzku.

- Ej mała nie płacz, naprawdę nie masz za co dziękować. Zauważyłem, że potrzebujesz pomocy. Byłaś zagubiona, a ja naprowadziłem cię tylko na właściwą ścieżkę.

Nic już nie powiedziałam tylko go przytuliłam. Wiedziałam, że jeśli będę miała jakikolwiek problem, mogę na niego liczyć. Przygotowaliśmy kiełbaski oraz zrobiłam szybko jakąś sałatkę. Zanieśliśmy wszystko na stolik do ogrodu. Chłopcy dalej męczyli się z rozpaleniem ogniska. W końcu po wielu nieudanych próbach im się to udało. Usiedliśmy wszyscy w koło. Było bardzo przyjemnie. Już dawno nie czułam takiego ciepła, ale nie bijącego od ogniska tylko od osób, które przy mnie były. Nikt nie poruszał tematu moje próby samobójczej. Cieszyliśmy się chwilą. Niall poszedł po gitarę, grał a chłopcy śpiewali. Było tak jak dawnej, bez sprzeczek, nieporozumień i niedomówień. Tylko my wszyscy razem. Potrzebuje bliskości. Po śmierci Chrisa mam ogromną pustkę. Nie wiem dlaczego, przecież ja go nie kochałam tylko Lottie. Po tym uczuci, które zagościło na krótką chwilę w moim sercu, zrozumiałam, że ona go naprawdę kochała. A teraz mogę mieć tylko nadzieję, że są szczęśliwi. Nagle w głowie stanął mi obraz. Jedenastoletnia dziewczyna stoi na scenie. Ma gitarę w ręku i gra. Nagle wszystko przestaje istnieć. Zatraca się w muzyce. Jest tylko ona i tworzona przez nią melodia. Wiem jedno, że to nie była Lottie, to byłam dawna ja. Chciałam sprawdzić, czy dalej wiem jak się gra.

- Niall mogę na chwilę gitarę?- zapytałam blondynka

- Po co ci przecież ty nie umiesz grać?- wtrącił się mój brat.

- Właśnie chce sprawdzić, czy nie umiem, więc mogę?- zwróciłam się ponownie  do blondyna.

Podał mi gitarę. Wzięłam ją. W głowie miała tylko akordy do jeden z jak mi się zdaje polskich piosenek. Zaczęłam grać utwór, jak dobrze kojarzyłam Sylwii Grzeszczak- Tęcza.  Do tego śpiewałam. Nawet mi to wychodziło. Poczułam że w końcu odzyskałam choć kawałek dawnej siebie. Gdy skończyłam, chłopcy patrzyli na mnie z szeroko otwartymi ustami. Był to przekomiczny widok. Zaczęłam się śmiać. Powoli każdy z nich zaczął wracać do rzeczywistości.

- Że co… ale przecież… jak… ty nie potrafisz… po jakiemu ty no… skąd..- Louis próbował się wysłowić, ale mu to nie wychodziło.

 Zayn powiedział tylko: wow. Reszta dalej siedziała cicho. Pewnie liczyli na to, że Louis dalej będzie ciągnął swój jakże urzekający monolog.

- To powiesz kiedy się nauczyłaś grać? Przecież my w domu nawet gitary nie mamy?- zapytał dalej zszokowany

- No tak po prostu poczułam, że chce spróbować. To płynęło prosto z mojego serca. Nie potrafię tego wyjaśnić.- powiedziałam to bardzo powoli, żeby zrozumieli.

- Co?! Nigdy nie uczyłaś się grać, bierzesz gitarę i tak po prostu… Przecież to nie możliwe.- Louis nadal nie dowierzał

- A po jakiemu ty no wiesz, śpiewałaś?- w końcu odezwał się loczek

- Jeżeli dobrze myślę to po polsku- odpowiedziałam

- Ale jak przecież, ty polskiego nie znasz - ciągnął dalej Louis

- O boże nauczyłam się słów jednej piosenki, bo mi się spodobała.  Francuskiego też nie znam, a piosenkę na konkursie w szkole śpiewałam. Nie mam z tym problemu. Jak wam się coś nie podoba, to już nie moja sprawa.

- Dobra, dajcie już jej spokój. Zbierajmy się, bo zimno się zrobiło- tym razem zabrał głos Liam.

- Tak nasz Dady ma racje, chodźcie do środka.- poprał go Niall.

Posprzątaliśmy wszystko. Wiedziałam, że Louis nie odpuści, dla niego rozmowa się jeszcze nie skończyła. Byłam bardzo zmęczona. Przeprosiłam chłopaków i poszłam do siebie. Wzięłam prysznic, przebrałam się w piżamę i położyłam. Długo nie mogłam zasnąć, aż w końcu odpłynęłam.

Widziałam chłopaka, jego smutek i żal. Był na cmentarzu. Stał nad pomnikiem jakieś dziewczyny. Na tablicy widniało imię i nazwisko. Milena Kraszewska, żyła lat 16. Zmarła 25 czerwca 2012 roku. Chłopak zaczął mówić;

- Dlaczego mnie zostawiłaś. Byłaś moją najlepsza przyjaciółką. Zawsze razem, pamiętasz? A teraz ciebie nie ma. W domu znowu to samo- ciągłe kłótnie i nic więcej. Powiedz mi jak mam teraz żyć. Byłaś tą dla której zrobiłbym wszystko. Nigdy nie odważyłem ci się tego powiedzieć, ale ja cię kocham Milena. Kocham całym serce i nigdy nie przestanę. Chłopak odszedł. Biegł przed siebie, cały zalany łzami. Nagle zauważyłam, że wybiega na drogę, nie zauważył nadjeżdżającego samochodu. Krzyczałam: Uważaj! Chciałam go zatrzymać, lecz nie potrafiłam. Usłyszałam huk…

Obudziłam się cała roztrzęsiona i zlana potem. Poczułam, że ktoś mnie obejmuje, ale ja nie byłam w stanie się uspokoić. Przed oczami miałam obraz tego chłopaka. Zauważyłam, że całe 1D jest w moim pokoju. Patrzyli się na mnie przestraszonym wzrokiem. Dalej płakałam.

- Michał…- tylko tyle zdołałam wyszeptać.

Od autorki:

Dziękuję wam serdecznie za to, że odwiedzacie mojego bloga. Mało was komentuje, ale po ankiecie wiem, że mam sporą grupę czytelników. To dla was piszę. Jesteście najlepsze!

Do następnego laleczki :P