Rozdział 15

Oczami Louisa:

Cztery dni później

Nie wiem w ogóle jak to możliwe. Szukałem jej wszędzie, objeździłem okolicę, sprawdziłem miejsca, w których mogła przebywać. Nie ma jej nigdzie. Wiem, że nie upłynęło zbyt wiele czasu, ale ja się naprawdę o nią boję. Nie mogą spać po nocach. Wyobrażam sobie jej blade ciało zawijane w czarny worek. W oddali słyszę tylko głos dziewczyny- Nie było cię przy mnie Lou, tak bardzo cię potrzebowałam. Budzę się zlany potem. Odwołaliśmy wszystkie najbliższe koncerty. Nie mam głowy teraz do prób. Chłopcy mnie wspierają i pomagają w poszukiwaniach, ale wszystko idzie na marne. Wyznaczyliśmy nawet nagrodę za jakąkolwiek informację, która mogłaby wskazać miejsce pobytu mojej siostry. Obkleiliśmy plakatami z jej podobizną całe miasteczko. Sąsiedzi, także pomagają. Czuje się zrezygnowano. Powoli zaczynam tracić nadzieję. A co jeśli się w ogóle nie znajdzie? Nie chce żyć wspomnieniami. Nie dam rady. Siedzę w salonie i czekam na telefon od policji, na jedną drobną informację, która zapali płomyk nadziei w moim sercu.

- Louis tak nie można.- zwróciła się do mnie mama ze smutkiem w głosie

- Owszem można- burknąłem

- Zachowujesz się dokładnie tak jak Lottie. A ja po raz kolejny nie chce przeżywać tego koszmaru, nie dam rady- powiedziała moja rodzicielka.

- Twoja mama ma rację, nie możemy się podać. Ona na pewno gdzieś tu jest i niedługo się odnajdzie. Nie możemy tracić wiary Lou. Ona do nas wróci i znowu będziemy mogli razem się śmiać i wspominać dawne czasu- powiedział Niall.

Chłopcy patrzyli się na mnie błagalnym spojrzeniem. Mają racje, nic takim siedzeniem i nie zdziałam. Muszę coś wymyślić.

- Macie rację, tylko ja nie mam pojęcia co robić. Wyczerpały mi się pomysły- powiedziałem. To była prawda. Nie miałem pojęcia co dalej robić.

- Lou wiem, że byłeś temu przeciwny, ale może warto poinformować prasę i poprosić o pomoc telewizję. – odpowiedział Zayn.

- Czy wy nie rozumiecie, że ja chcę ją chronić do cholery?!- uniosłem się

- Na razie nie masz kogo chronić. Lottie nie ma z nami i trzeba szybko pojąć jakąś decyzję za nim wszystko się posypie- odparł Harry

- Przepraszam was, może macie rację…- moją wypowiedź przerwał dzwonek do drzwi. Gwałtownie poderwałem się z miejsca, żeby otworzyć. Miałem nadzieję, że to ktoś z policji. Przede mną stała niska brunetka z kręconymi włosami. Miała na oko 17 lat. Trzymała w ręku kartkę z ogłoszeniem zaginięcia Lottie.

- Yyyy… Mogę w czymś ci pomóc?- zapytałem

- Chyba raczej to ja mogę pomóc tobie. Wydaje mi się, że wiem gdzie jest twoja siostra- gdy wypowiedziała te słowa, zamarłem. W końcu ktoś kto mógł mi pomóc.

-Louis kto to?- usłyszałem głos Liama z salonu.

- Jak masz na imię?- zwróciłem się do dziewczyny

- Lexi- opowiedziała

Uśmiechnąłem się do niej. Ona jedna najprawdopodobniej wiedziała, gdzie przebywa moja siostra.

- Lexi przyszła- odkrzyknąłem. Doszło do mnie tylko pytanie chłopaków- Kto? Ale ja już ich nie słuchałem. Pociągnąłem dziewczynę za rękę do mojego pokoju i zamknąłem drzwi. Widziałem, że nie spodziewała się takiego posunięcia z mojej strony. Wydawała się być nieco wystraszona i speszona.

- Nie bój się mnie, nic ci nie zrobię.- zacząłem- Przyprowadziłem cię tu, bo nie chciałem, żeby ta zgraja wariatów nam przeszkadzała.

- Nic się nie stało. Przyszłam tu tylko, żeby ci pomóc. Mama powiedziała mi o zaginięciu tej dziewczyny. Lottie prawda?- zapytała

- Tak, to moja siostra. Proszę, jeśli wiesz gdzie ona jest, to powiedz mi.- błagałem

- Spokojnie. Już mówię. Cztery dni temu wybrałam się na ślub mojej cioci do Polski, a twoją siostrę kojarzę stąd, bo miała miejsce obok mnie w samolocie. Cały czas siedziała smutna i zamyślona  z słuchawkami w uszach. Nie zamieniła ze mną nawet jednego słowa. Wysiadła w Warszawie, ja zostałam, bo moja podróż kończyła się w Krakowie. Tylko tyle wiem. Przepraszam, że tak późno. Ty pewnie tu od zmysłów odchodzisz, ale dopiero teraz wróciłam.

- Dlaczego mam ci wierzyć?- zapytałem. To co mówiła wydawało się takie nierealne, nie chciałem w to wierzyć.

- Mówię ci tylko to co wiem. Nie musisz mi wierzyć. Nie zmuszam cię do tego. Zarobisz jak uważasz, ale przecież można to sprawdzić są kamery na lotniskach.- opowiedziała. Miała rację, mogę to sprawdzić. Podszedłem do dziewczyny i ją przytuliłem.

- Dziękuję.- tylko tyle mogłem jej na razie dać.- Zaraz dostaniesz nagrodę.

- Nie przyszłam tu z powodu nagrody i nie mam zamiaru nic od ciebie brać. Powiedziałam ci to co może ci pomóc w odnalezieniu siostry. I nie masz za co dziękować…- zatrzymała się na chwilę.- Jak masz w ogóle na imię?

- Jestem Louis- opowiedziałem jej.

- Bardzo się cieszę Louis, że mogłam cię poznać. Muszę się już zbierać.

- Jeszcze raz ci dziękuję- powiedziałem

Odprowadziłem dziewczynę do drzwi i pożegnałem. Pognałem do salonu, gdzie chłopaki od razu  zbombardowali mnie milionem pytań. Nie miałem czasu, żeby teraz im odpowiadać. Chwyciłem telefon i wybrałem numer komisarza prowadzącego sprawę Lottie, przekazałem mu wszystko, co powiedziała mi dziewczyna. Obiecała zająć się wszystkim i potwierdzić rzetelność tych informacji. Pozostaje mi tylko czkać.

- Louis to naprawdę prawda? Lottie wróciła do Polski?- zapytał zszokowany blondyn

- Wygląda na to, że tak- odpowiedziałem

- Ale, że co? Serio? Do Polski?- zapytał Liam

- Tak.

- Mówiłem wam, że ona coś czuje do tego chłopaka, to nie chcieliście mi wierzyć, bo po co?- ciągnął Liam

- Naprawdę myślisz, że pojechała do tego chłopaka?- zapytał Zayn

- A znasz inne wytłumaczenie?- zapytał Li

- Lou, a ty co o tym myślisz? Dlaczego pojechała do Polski?- zwrócił się do mnie Niall. Widać było, że ma nadzieję, na to że moja siostra jednak nie pojechała do szatyna.

- Nie mam pojęcia, ale jeśli to prawda, że wróciła do tego chłopaka, to obiecuję wam dowiem się dlaczego. Bo nikt rozsądny nie jedzie w odwiedziny do ledwo co poznanego chłopaka i porzuca bliskich- wyznałem. W pokoju zapanowała cisza. Każdy chyba zastanawiał się  nad sensem moich słów. Wiedziałem jedno, że jak pojechała tam tylko dla niego, to kiedy ją znajdę, pozna mnie z tej nieprzyjemnej strony. Nie pozwolę robić sobie ze mnie żartów. Tym razem to ja zawiodłem się na niej i trudno będzie mi tej małolacie kolejny raz zaufać.

Od autorki:

Zauważyłam, że coraz mniej osób czyta to opowiadanie. Mimo wszystko szczerzę dziękuję tej grupce czytelników, która zostałam i regularnie komentuje moje posty.  Wiem nie są one idealne i nigdy nie będą. Ale naprawdę jest mi miło, że wam się podobają i dalej interesują was losy Lottie. Zaczęły się wakacje, więc każdej z was życzę miłego wypoczynku i dobrej zabawy. Jeżeli moje opowiadanie czyta jakiś chłopak, to niech napisze, bo wydaje mi się, że są tu same dziewczyny ^^ Następny rozdział pojawi się, gdy po tym postem zobaczę 15 komentarzy. Wiem, że potraficie a mi się zbytnio nie śpiesz, bo niestety dotarliśmy już na półmetek historii Lottie. Więc do dzieła! 

15 komentarzy= Nowy rozdział