Rozdział 14

Oczami Louisa:

Siedzieliśmy z chłopakami w hotelowym pokoju. Cały czas byłem nieobecny. Martwiłem się o Lottie. Obiecywałem, że tym razem jej nie zostawię, że pomogę uporać się z problemami. Od czasu próby samobójczej zmieniła się. Stała się bardziej skryta, nieufna. Boli mnie to, że oddalamy się od siebie, że tracimy więź, którą tyle lat budowaliśmy. Lottie nigdy taka nie była. Zawsze radosna, uśmiechnięta, pozytywnie nastawiona do życia. A teraz? Użala się tylko nad sobą. Nie powiem, że mi to nie przeszkadza. Irytuje mnie jej zachowanie, bo chciałbym jej pomóc, ale nie mam pojęcia jak. Nikomu nie chce się zwierzyć. Nie chce powiedzieć, co ją dręczy, bo widać po mniej, że coś jest nie tak. W jej oczach widać smutek, który ukrywała przez ten cały czas pod pozornym uśmiechem. Nie wiem czy dobrze zrobiłem wyjeżdżając, ale nie miałem wyjścia. Zaczynała się trasa, a ja nie mogłem zawieść chłopaków. Przecież w domu jest jeszcze mama i Fizzy. To właśnie tą drugą poprosiłem o to, żeby miała oko na Lottie i żeby w razie czego zadzwoniła. Nie odzywa się od tygodnia, co dawało mi jakąś nadzieję na to, że w końcu wszystko wróci do normy i znowu będziemy normalnym rodzeństwem. Nie wiem dlaczego, ale to z Lottie byłem najbardziej emocjonalnie związany. Była moją małą siostrzyczką, którą zawsze chciałem mieć. Z przemyśleń wyrwał mnie dźwięk mojego telefonu, aż drgnąłem z zaskoczenia. W pokoju momentalnie zrobiło się cicho i oczy wszystkich zwróciły się w moim kierunku. Spojrzałem na wyświetlacz, dzwoniła Fizzy. Miałem złe przeczucia. Odebrałem.

- Lou ja cię tak bardzo przepraszam, ale ja nie dałam rady. Starałam się, ale ona była taka uparta, nic do niej nie trafiało…- mówiła roztrzęsiona dziewczyna

- Fizzy proszę cię uspokój się i powiedz co się stało?- powiedziałem spokojnie, choć w środku cały się gotowałem.

- No bo ona po twoim wyjeździe całkowicie się załamała. Próbowałam coś z tym zrobić, ale ona nie dała mi szansy. Prosiłam też mamę, ale było jeszcze gorzej. Nic nie jadła, nie wychodziła z pokoju. A teraz…- przerwała

- Fizzy do cholery, co teraz?- zapytałem już lekko zniecierpliwiony.

- Lou ona uciekła- powiedziała

A ja zamarłem. Po raz kolejny schrzaniłem wszystko.

- Lou proszę cię wróć do domu. Mama jest załamana. Tato już zadzwonił na policję, która rozpoczęła poszukiwania. Tak bardzo cię przepraszam. Powinnam szybciej zadzwonić- mówiła przez szloch dziewczyna

- Skarbie zrobiłaś to co mogłaś. Obiecuje, że już dzisiaj do was wracam. Przyrzekam wam odnajdziemy ją. Choćbym miał jej szukać w nieskończoność, to ona wróci do domu.- powiedziałem i zakończyłem rozmowę.

W oczach miałem łzy. Nie potrafiłem się opanować.

- Lou kto to był? Co się stało?- zapytał zatroskany Liam

- Fizzy dzwoniła.- powiedziałem krótko.

-I?- naciskał Harry

- Lottie uciekła z domu- odparłem i obserwowałem ich reakcje. Wszyscy moim przyjaciele przejmowali się jej losem. Widziałem na ich twarzach strach. Ale mną kierowała adrenalina.

- Wracam do Doncaster- rzuciłem i pobiegłem do mojego pokoju po walizkę. Jakie szczęście, że jej jeszcze nie rozpakowałem. Chłopaki jak torpeda wpadli do pomieszczenia.

- Jedziemy z tobą. Nie zostawimy cię samego. Też się o nią boimy- zaczął Niall, miał w oczach łzy. Podobnie jak ja. Teraz utwierdziłem się w przekonaniu, że moja siostrzyczka nie jest mu obojętna. Cieszyłem się z tego faktu, bo Niall jest dobrym chłopakiem i jestem pewny, że dobrze zająłby się Lottie. Tylko nie wiem co ona czuje do niego. Nie chce, żeby cierpiał, bo widać, że jeszcze nie otrząsnęła się po stracie Chrisa, ale czy aby na pewno o to chodziło? Czy to był powód jej ucieczki? Wszyscy szybko zebraliśmy się w holu. Paul zrozumiał i pozwolił nam jechać. Harry prowadził, bo ja byłem zbyt roztrzęsiony, żeby skupić się na jeździe. Droga ciągnęła się w nieskończoność. Kiedy w końcu dostrzegłem na horyzoncie mój domu. Poczułem ulgę, nie to nie to. Miałem poczucie, że w końcu będę mógł zacząć poszukiwania. Wyprułem z auta jak strzała i popędziłem do domu. Na kanapie siedziała zapłakana mama. Fizzy i bliźniaczki szlochały w koncie salonu. Tata chodził w kółko po pokoju i wydzwaniał do kogoś. Podbiegłem do mamy i ją przytuliłem.

- Louis jestem złą matką. Nie potrafiłam jej ochronić. Dotrzeć do niej. Powinnam była zostać w domu i nalegać na rozmowę. A ja głupia myślałam, że jak zostawię ją w spokoju to w końcu sobie wszystko ułoży i wyjdzie z tego pokoju. Zawiodłam ją i ciebie Lou. Tak bardzo was przepraszam. Jak ona sobie coś zrobi to będzie moja wina- mówiła przez płacz moja rodzicielka.

- Mamo nie płacz. Znajdziemy ją.- powiedziałem, choć sam nie byłem do tego przekonany.

- Louis nie rozumiesz obdzwoniliśmy wszystkich jej znajomych, sprawdziliśmy wszystkie miejsca, w których mogłaby przebywać. Nic, zero. Jakby się rozpłynęła- odpowiedziała.

- Lou – zaczęła niepewnie Fizzy- To dla ciebie.- powiedziała i wręczyła mi kopertę.

- Co to?- zapytałem.

- List od Charlotte - opowiedziała mama

Niepewnie wyjąłem kartkę ze środka i zacząłem czytać na głos:

Kochany braciszku!

Wiem, że się o mnie martwisz. Zawsze starałeś się zastąpić mi ojca i zająć się mną tak jak potrafiłeś najlepiej. To ty byłeś mi najbliższy z całej rodziny. I dziękuję ci za te szesnaście lat razem. Chociaż ostatnie dwa były koszmarem. Zostawiłeś mnie i postanowiłeś spełniać swojej marzenia. Nie mam ci tego za złe, bo to twoje życia i ty dokonałeś wyboru. Teraz moja kolej. Nie mogę tutaj zostać, bo to nie jest moje miejsce w życiu. Po wypadku wiele się zmieniło. Nie bój się, nic sobie nie zrobię. Za bardzo cenię sobie życie i nie zmarnuje drugiej szansy danej mi od losu. Chce żebyś wiedział, że nie jesteśmy ze sobą spokrewnieni. Nie chce ci teraz tłumacz jak i dlaczego to mówię, ale ja nie należę do waszej rodziny. Jest mi z tym cholernie źle, ale co mam zrobić. Los sobie po raz kolejny ze mnie zadrwił. Proszę cię nie szukaj mnie i nie rozpaczaj po moim wyjeździe. Tak naprawdę nie mamy ze sobą nic wspólnego. Nie proszę cię o to, żebyś o mnie zapomniał, bo ja nigdy o tobie i o was nie zapomnę. Tworzyliśmy rodzinę i to się nigdy nie zmieni. Pamiętaj zawszę będę was kochać.

Twoja na zawsze Charlotte <3

- Jak to do cholery nie należy do naszej rodziny?!- krzyknąłem i spojrzałem na matkę.

- Louis ja nie mam pojęcia, ale wiedz, że jestem pewna, że ona jest moja córką. Urodziłam ją i… Boże, co ta dziewczyna sobie ubzdurała?- zapytała zrezygnowana rodzicielka.

Nie wiedziałem co mam robić. Co miała na myśli pisząc te słowa? Czym się kierowała? Czułem się bezradny.

- Lou…- zaczął Harry

Gwałtownie poderwałem się z miejsca.

- Przyrzekam wam, że ją znajdę i dowiem się o co jej chodzi. Słyszycie sprowadzę ją za wszelką cenę całą i zdrową do domu. Obiecuję, że Lottie znów będzie z nami choćbym miał jej szukać całe życie to ją znajdę rozumiecie?! – upadłem na kolana- Lottie proszę cię wróć do nas, musisz wrócić!- błagałem. Byłem w jakimś amoku. Podbiegła do mnie mama. Przytuliła mnie, a ja rozpłynąłem się w jej ramionach. Nie miałem już sił, ale odnajdę ją. Nie wiem jak, ale to zrobię.

Od autorki:

 Nie podoba mi się ten rozdział, ale naprawdę trudno było mi napisać coś z perspektywy Lou, bo jakby nie było jestem kobietą i nie wiem jak mężczyźni reagują  w takich sytuacjach. Dzięki radą kolegów udało mi się go napisać. Zrozumiem jeśli wam się nie spodoba. Następny postaram się dodać jak najszybciej. Ktoś chce być informowany o nowych postach na tt lub gg. Piszcie śmiało. Dziękuję za ponad 100 pozytywnych komentarzy i już prawie 2000 wyświetleń *___* Proszę was komentujcie! Kocham Was i do następnego!

Kadi ♥