Rozdział 19

Rozdział 19 z dedykacją dla Natalki :) Kochanie wszystkiego Najlepszego z okazji imienin <3 :*

Nigdy jeszcze nie byłam w domu chłopaków. Nie wiem dlaczego, nagle Louis zabrał mnie ze sobą. Poczucie winy? Tak, to chyba to. Albo po prostu za bardzo się stęsknił. Coś w tym jest. Szczerze nie mam pojęcia jak to będzie. Pierwszy raz jestem w Londynie, do tego mam mieszkać z piątką nie do końca zdrowych na umyślę chłopaków ^^. Wiem, że Lou nie pozwoli mnie skrzywdzić, a może tutaj właśnie uda mi się zacząć wszystko od nowa i w końcu zapomnieć. Wydaje mi się, że to Liam jest najbardziej odpowiedzialny z całej piątki i to do niego będę mogła się zwrócić, kiedy będę potrzebowała pomocy.

- Lottie, słuchasz mnie?- wyrwał mnie z rozmyślań głos Louisa

- Co?- zapytałam zdezorientowana

- Mówiłem, że już prawie jesteśmy.- powiedział i się zaśmiał- O czym tak intensywnie myślałaś?

- Nie za dużo chciałbyś wiedzieć?- odparłam z uśmiechem

- Nie, po prostu widzę, że coś cię trapi. Kiedyś nie miałaś problemu z tym, żeby rozmawiać ze mną o swoich problemach- stwierdził z grymasem

- To było 2 lata temu. Zrozum wreszcie, że od tego czasu dużo się zmieniło. Nie jestem już dzieckiem. Jak sobie nie poradzę, to przyjdę do ciebie. Na razie muszę się z tym uporać sama.

- Na pewno? – zapytał

- Na pewno- odpowiedziałam

Samochód zatrzymał się przed wielką białą willą. Aż mi dech zaparło. Nie no nie wiedziałam, że tak się urządził. Wiedziałam, że są popularni, ale żeby w takim domu mieszkać i nawet się nie pochwalić. O nie ja mu tego nie zapomnę.

- Lottie zamknij proszę buzię- powiedział ze śmiechem Lou.

- Ty…  ty tu, że niby ja, ale ja nie wiedziałam, jak, ty tu mieszkasz?- w końcu wydukam

Moje zdanie wywołało u Louisa napad śmiechu. A ja nadal stałam w tym samym miejscu i nie mogłam się napatrzeć. Próbując ten budynek z moim domem w Doncaster to WOW. Naszego nawet nie ma co porównywać. Ten jest lepszy w każdym aspekcie. Śmiech mojego brata spowodował, że wszyscy domownicy znaleźli się na zewnątrz. Pierwszy podbiegł do mnie Niall i przytulił, tak samo postąpiła pozostała trójka. Harry do tego pocałował mnie w policzek i szepnął do ucha- Pięknie wyglądasz. Jestem pewna, że się zarumieniłam. Louis nadal rechotał, ale kiedy zobaczył jak Hazza się ze mną wita, nagle otrzeźwiał.

- Harry, jak tak się cieszysz z przyjazdu Lottie, to w bagażniku są jej walizki. Mógłbyś je wnieść do domu.- zwrócił się do loczka

- Sądzę, że sobie poradzisz. A ja oprowadzę Lottie - powiedział Harry i pociągnął mnie za rękę w kierunku budynku.

Mina mojego brata była komiczna. Pierwszy śmiechem wybuchł Zayn. Dom na zewnątrz był piękny, ale w środku. Tego nie da się opisać. Wnętrza były urządzone ze smakiem- styl nowoczesny mieszał się z klasyką. Cudo. Lecz kiedy zobaczyłam swój pokój, szczęka mi opadła. Był dwa razy większy niż ten w Doncaster. Do tego własna łazienka i duża garderoba.

- Podoba ci się?- zapytał Lou, który przyniósł moje walizki, aż podskoczyłam.

- Jezu, nie strasz mnie, proszę cię- powiedziałam- Tak, podoba mi się. Dziękuję, dziękuję, dziękuję.- przytuliłam go.

- Dobra młoda koniec tych uścisków. Chodź na obiad. Harry przygotował swoje popisowe danie. Chyba nie karzesz mu czekać.- powiedział i wyszedł.

Postanowiłam szybko odświeżyć się po podróży. 10 minut i byłam gotowa. Miałam drobne problemy z trafieniem do jadalni, ale w końcu znalazłam drogę. Wszyscy już siedzieli przy stole i rozmawiali. Zajęłam miejsce obok Louisa. Harry postawił przede mną talerz z posiłkiem.

- Haha myślałam, że stać cię na coś więcej Loczuś. A ty tu nam spaghetti serwujesz?- powiedziałam ze śmiechem.

- Krytykujesz, a nawet jeszcze nie spróbowałaś- upomniał mnie Louis

- Jej dobra już dobra- wzięłam trochę makaronu do ust- Matko to jest pyszne! Zwracam honor Harry- odpowiedziałam

Hazza się tylko uśmiechnął. Było widać, że zależało mu na tym, żeby mi smakowało. Loczek zajął miejsce koło mnie. Nie powiem, ale trochę mnie to krępowało. Ten chłopak strasznie mnie onieśmielał. Nie wiem dlaczego, ale zawsze tak na mnie działał. Po skończonym posiłku chłopcy udali się do salonu, a ja zagwarantowałam, że posprzątam. Kiedy kończyłam wkładać naczynia do zmywarki w drzwiach od kuchni pojawił się Niall.

- Nie masz może ochoty na spacer?- zapytał

Nie powiem zdziwiła mnie trochę jego propozycja. Ale chociaż będę miała okazję zwiedzić co nie co.

- Dlaczego nie- odpowiedziałam- Tylko się przebiorę, ok.?

- Dobrze będę czekał- powiedział i puścił mi oczko.

Pobiegłam szybko do mojego tymczasowego pokoju. Nie zdążyłam się jeszcze rozpakować, ale mówi się trudno, zrobię to później. Wyciągnęłam z walizki granatowe bermudy i białą koszulę. Szybko się przebrałam, związałam włosy w kucyka i byłam gotowa. 

Niall już na mnie czekał na dole. Szczerze miałam dość mieszane uczucia dotyczące tego spotkania. Nie byłam pewna do tego, co czuję do blondyna. Tym bardziej teraz. Miałam straszny mętlik w głowie. Chłopcy nawet nie zauważyli jak wyszliśmy z domu. Jak na Londyn była w miarę ładna pogoda. Udaliśmy się w stronę parku. Szliśmy w ciszy. Była ona dla mnie dość krępująca. Nie wiedziałam jak zacząć rozmowę, a czułam, że dalszego milczenia z jego strony nie zniosę.

- Lottie chciałem cię przeprosić- nagle zaczął. Zbił mnie ty z tropu. Nie wiedziałam za co nie przepraszam i jaki jest jego cel.

-Yyyy Niall, a może najpierw oświecisz mnie i powiesz, za co mnie przepraszasz?- zapytałam z uśmiechem

- No za tą akcje w Polsce. Wiem nie powinienem był, ale ty nie mogłaś tam zostać. Czuję, że ty go naprawdę nie kochasz. Zobaczysz zapomnisz i wszystko wróci do normy.

- Masz rację nie powinieneś wtrącać się do mojego życia. I nigdy nie będziesz wiedział czy go kochałam czy nie. Ale to nie jest twoja sprawa. A tamtą akcję już ci dawno wybaczyłam- próbowałam mówić spokojnie. Jego słowa wyprowadziły mnie z równowagi.

- Dziękuję, uwierz mi chcę być twoim przyjacielem i nie zniósł bym rozłąki z tobą.- powiedział z figlarnym uśmiechem. Teraz to już nie wiedziałam naprawdę, co się dzieję. Ale sprawiało mi to przyjemność. Odwzajemniłam uśmiech i przytuliłam chłopaka. To było takie miłe. Rozkoszowałam się jego ciepłem i zapachem perfum. Chyba Lottie miała rację. Uda mi się zapomnieć o Michale szybciej niż myślałam. Czułam, że chciałabym mieć Nialla na wyłączność. W końcu oderwałam się od chłopaka.

- Ej no! Czemu?- zapytał- Było tak miło, a ty to przerwałaś.

- Nie za dużo oczekujesz?

- Nie wydaje mi się. Dobra chodźmy dalej- zaproponował

Spacerowaliśmy uliczkami Londynu. Tu było tak pięknie aż dziwiłam się, że nie odwiedziłam tego miasta wcześniej. Nie da się ukryć Londyn posiadał pewien urok, któremu trudno było się oprzeć. Widać było, że Niall przez cały czas jest zamyślony. Coś go dręczy. Zatrzymałam się i usiadłam na jednej z ławek w parku niedaleko mieszkania chłopaków.

- Niall proszę cię powiedz w końcu, co cię dręczy, bo nie mogę patrzeć jak się z tym męczysz. Wyrzuć to w końcu z siebie. Sam powiedziałeś, że jestem twoją przyjaciółką, więc proszę cię zaufaj mi. Uwierz spróbuję ci pomóc, ale musisz mi powiedzieć, o co chodzi.- powiedziałam

- To nie jest takie proste. Ja… ja się za… za …zako…- jąkał się

- Ty się co?- ciągnęłam

- Ja się zakochałem- powiedział cicho

Na dźwięk tych słów poczułam ukucie w sercu. Czy to zazdrość? Nie wiem. Ale strasznie mnie to zabolało. Nie przyznawałam się do tego, ale ja czułam coś do tego blondyna. A teraz wszystko stracone. Dlaczego w ogóle robiłam sobie nadzieję? Jestem tępą idiotką, która myślała, że taki chłopak jak Niall obdarzy ją jakimś uczucie.

- To w czym problem. Powiedz jej co czujesz- postanowiłam udawać, że to mnie nie zabolało

- To nie jest takie proste. Ona jest młodsza.- odparł z rezygnacją.

- Niall miłość nie liczy się z wiekiem. Jeśli naprawdę ją kochasz powiedz jej to. Zobaczysz będzie dobrze, tylko przyznaj się do swoich uczuć.

- A jeżeli mnie odtrąci- zaczął

- Nie bądź takim pesymistą. Uwierz mi jeśli nie spróbujesz, to się nie przekonasz.- odpowiedziałam z uśmiechem

- No więc. Ja chyba spróbuję- powiedział niepewnie

- Ahh, dobrze to ja idę do domu, a ty biegnij do niej- te słowa nie chciały mi przejść przez gardło. Wstałam gwałtownie z ławki i udałam się szybkim krokiem w stronę kompleksu chłopaków.

- Poczekaj!- krzyknął. Zatrzymałam się i odwróciłam w jego stronę

- Nie muszę nigdzie iść- powiedział

- Ale jak to?- spytałam zdezorientowana

- Normalnie. Osoba, którą kocham stoi właśnie przede mną- odpowiedział

Zamarłam. Szok. Tak byłam w szoku. ON mnie kochał. Co ja miałam mu odpowiedzieć. Rozum podpowiadał, że to za szybko, że znowu się rozczaruję, natomiast serce kazało spróbować i podać się chwili. W końcu iść odpowiednią drogą do szczęścia i nie bać się zranienia.

- Ja…

Od autorki:

Matko już 19 rozdział. Mam nadzieję, że się cieszycie. Zdałam sobie sprawę, że źle was potraktowałam i przepraszam. Macie rację muszę być bardziej cierpliwa. Dziękuję wam za wsparcie, to dla mnie dużo znaczy. Kocham Was! Następny rozdział już niebawem, bo już go napisałam :P 
Na pracę konkursowe czekam do niedzieli do godziny 22. Zwyciężczyni oprócz rysunku dostanie też bransoletkę z logo zespołu. Taka mała niespodzianka ode mnie :P

Do następnego laleczki!

 Kadi ♥

Ps. Co myślicie o tym, żebym zrobiła tc? Oglądałybyście? Piszcie ;)